Deal

2008.  Nadat iedereen weer thuis is of wakker is, confronteer ik mijn vrouw met mijn onbestemd gevoel.  Ze staat een eindje van me vandaan, we praten over ons en ze zegt me dat ze in ons huis wil blijven wonen.  Ik ben blij, ze blijft, en ik antwoord, kinderlijk naïef, dat dat goed is en dat we er dan aan zullen werken.  Maar ze antwoordt droog dat ik het niet begrijp.  Ze wil dat ik wegga, het huis verlaat, ik hoef dan geen alimentatie te betalen.  Ze probeert een deal te sluiten op de hoofden van onze kinderen.  Ik sta haar verbouwereerd aan te kijken tot niets meer in staat, als versteend, dood.