man en zoon

Hier en nu.
Ik word weer met de dood geconfronteerd.  Een mama van de school van mijn kinderen.  Mid dertig.  Ik had het kunnen zijn of mijn ex.  Het hakt er hard in, dit nieuws.  Mijn ex en ik bellen er met mekaar over en ze weent.  Ik ween net niet mee, sta op mijn werk.  Ik wil een arm om haar schouder leggen en haar troosten, maar dat kan nu niet meer.  Het maakt de afstand des te groter, tastbaarder.  Elk met zijn verdriet, moeten we verder.
 

Als ik aan haar man denk, word ik niet goed.  Aleen, alleen met zijn zoon, zijn zoon zonder mama.  Voor altijd.  Ik weet niet wat ik zal doen als ik hem tegenkom.  De tranen staan nu al in mijn ogen als ik dit schrijf.  'Innige deelneming' stamelen, wegkijken en de verkeerde indruk maken, hulp bieden ?

Maar ik zie ook een parallel.  Zijn vrouw komt niet meer terug, ze is dood.  Hij moet verder, vooruit.  Stampen, rollen, braken, roepen, tieren, kwaad zijn, een tafel kapot slaan, flauwvallen, te veel drinken, van zijn zoon houden, hem troosten, liefhebben, spelen, vastpakken en zeggen dat het goed komt.  Ze moeten vooruit, hij met zijn zoon op zijn schouders.

Mijn ex is niet dood, al goed, maar onze relatie is dat wel.  Die komt ook niet meer terug en misschien wordt het tijd om niet telkens weer terug achterom te zien, maar vooruit, naar wat er niet is, maar komem gaat.

Innige deelneming, man en zoon.