Hier en nu. Ik heb vanavond een kleine 50 minuten gelopen. 10K op het programma. Het park probeer ik te mijden als het donker is, niet dat er rare snuiters rondlopen, maar ik val niet graag op mijn bek door een kronkelige wortel of krijg niet graag een tak in mijn ogen omdat ik geen hand voor mijn ogen zie. Aan mijn rechterkant op de straat ligt de instelling waar tot voor kort de papa van één van mijn beste vrienden verbleef. De man is onlangs overleden. Ik kan het niet helpen, maar mijn gedachten dwalen af naar zijn familie. Hoe ze de laatste weken van zijn leven hebben meegemaakt. Het is een neerwaartse spiraal, want ik vraag me af wie de volgende is. Zijn vrouw ? De papa van andere vrienden ? Nog iemand anders. Mijn ma ? Mij pa heb ik al niet meer. Een beeld van lijken aan kapstokken flitst aan me voorbij. Ik dwing mezelf mijn hoofd te rechten en rond te kijken om weg te geraken uit dit mortuarium. Het is niet alleen donker in de straten.
En toch schijnt er een lichtje, letterlijk. Langs het parcours dat ik onlangs heb uitgestippeld passeer ik een smaakvol ingericht appartement op de eerste verdieping. Vandaag brandt er licht en zit ze aan de tafel voor het raam. Ze naait, schrijft een brief, leest de krant, verbetert huiswerk, eet een boterham. Ik zie het niet. Ik wil dat ze opkijkt, me ziet, dan zwaai ik. Beloofd.
1 opmerking:
Lugubere gedachten. Daaruit blijkt hoe diep je zit.
Al is dat lichtje hoopgevend.
Er is ALTIJD licht aan het eind van de tunnel, hoe lang hij ook mag lijken. Het is kwestie van volhouden tot je het zonlicht je vel weer rechtstreeks voelt strelen. Maar intussentijd kan je er wel naar uitkijken...
Een reactie posten