Klusje

Verder 2008 in.  Intimiteit in al zijn vormen is er niet meer.  Ik herinner me niet meer wanneer die verdwenen is, maar een goed gesprek, aanraken, flodderen, een gemeende kus, laat staan méér is er niet.  Vrijen wordt in de week van de planning geschrapt en opgeschoven naar het weekend.  En als daar ook in het weekend een einde aan komt, voel ik me verstoten, alleen, vernederd, vuil, verbannen, verlaten.  Ik veer op uit de zetel en terwijl weet ik niet wat door mijn aderen raast, vraag ik haar wat er aan de hand is.  Haar ogen strak op de televisie gericht stamelt ze dat de problemen alleen maar groter zijn geworden. Ze twijfelt. Ze weet het niet meer. Ik kijk in de gitzwarte diepte. Nee, dit hoor ik niet.  Ik heb dit niet gehoord.  Ik ben hier niet.  Ze spreekt tegen iemand anders.  This isn't happening van Radiohead komt in mij op.  De woonkamer wordt afwisselend groter en kleiner, ik krijg het dan weer warm dan weer koud, meestal de twee samen.  Ontredderd zijg ik terug neer in de zetel.  We beginnen een gesprek waar ik mij niets meer van herinner.  Alleen dat we beter ons best moeten doen en weer naar mekaar toe moeten groeien, als waren we twee kinderen met een slechte toets rekenen.  Beter ons best doen.  Een paar dagen later neem ik een kijkje in haar telefoon.  Daar staat zwart op wit dat we toch niet uiteen gaan, voor de kinderen.  Ze wilde weggaan.  Ze was er mee bezig.  Het proces was al bezig, toen.  De ernst ervan dringt niet door.  Ik begin de redding te organiseren.  Dit gaat wel lukken, dit moet lukken, als was het een klusje in of rond het huis.  Het is niet gelukt.