2008. Mijn vrouw vraagt me om terug hulp te zoeken bij een psy waar ik al eerder te rade ging. Ze zegt dat ik nooit tevreden ben, altijd kwaad. Ik weiger. Ik schaam me dat ik om hulp moet gaan vragen. Het is waarschijnlijk koren op haar molen. Ik zou mezelf beter niet tegen het hoofd slaan, maar ik doe het toch: klets, klets, klets voor zoveel onwetendheid en arrogantie. Arrogant omdat ik het beter meen te weten en onwetendheid omdat ik mijn vrouw niet wilde geloven en haar niet het krediet gaf dat ze verdiende. Ik kan niet zeggen wat er zou zijn gebeurd, maar ik vraag me nu af of de psy me niet zou hebben doen inzien dat ik van het pad aan het afwijken was, mezelf buiten mijn gezin aan het plaatsen was. Misschien was het toen nog niet te laat. Een paar maanden later zal ik alsnog gaan. Ik boek snel resultaat, verander, keer mijn neus in de juiste richting. Maar het lost niets op. Ik ben afgelopen drie maanden niet meer geweest omdat het goed ging. Deze week ga ik terug, lood in de schoenen, bang om toe te geven dat ik terug bij af ben, bang voor de tranen. Ik ben terug bij af.
1 opmerking:
Achteraf bekeken is het allemaal gemakkelijk. Dan zie je waar het mis ging. Maar op het moment zelf heb je het voordeel van het overzicht niet. Jezelf voor het hoofd slaan om wat er gebeurd is, helpt je geen stap vooruit. Proberen vermijden om ooit nog dezelfde fout te maken in de toekomst, is mijns inziens veel gezonder. En als die psy je daarbij kan helpen, des te beter. Er is maar één weg, en die is vooruit.
Een reactie posten