We zitten nog altijd in 2008. Op dit moment zijn we 16 jaar samen en hebben we twee kinderen. In mijn vrije tijd doe ik een paar zaken. Ik volg mijn laatste module avondonderwijs informatica en maak daarvoor een eindwerk. Dat houdt in: een project van a tot z, helemaal alleen. Er is om de twee weken een avond dat de groep bijeen komt om vorderingen en problemen te bespreken. Het vreet energie. Ik doe veel aan sport, loop de benen onder mijn lijf. Start to run, stop it: nooit aan gedacht. Ik loop nog altijd en goed, maar dikwijls met natte ogen in plaats van met de zo gepromote glimlach. 'Als je loopt vind je sneller oplossingen voor je problemen', het staat in bijna elke promofolder lopen. Ik loop van mijn problemen weg. Ik volg een cursus assertiviteit; maak die vuist, zeg neen, laat niet met je sollen. Daar voel ik me goed bij, het helpt, even, slabakt en gaat weer over. Ik ben man, papa, partner, vriend en werknemer. Mijn vrouw komt er niet toe iets voor zichzelf te doen, geraakt meer en meer geïsoleerd en gedesïnteresseerd. Soms ben ik vier avonden per week niet thuis, de andere vul ik met eindwerk. De nacht wordt mijn toevlucht, waar er tijd en rust is. De nacht maakt me blind.
Ik heb vrienden waarmee banden aangehaald moeten worden, togen bezocht, groepen gezien, mee gepraat wordt en die ik mijn aandacht moet schenken. Ik doe alles dooreen, krijg het gevoel niets meer klaar te krijgen en voel de controle stilaan wegvallen. Alles wat voor me ligt, lijkt een berg zonder pad, zonder gids. Daarop loop ik vast, twee benen kniediep in modder, kan geen kant meer uit. Er schiet alleen nog roepen en kwaad zijn over, als de frustratie haar kop opsteekt en lacht als ze ziet dat ik ongeleid een donkere tunnel inraas waar ik pas veel later weer zal uitgeraken.
Waar ben ik mee bezig ? Of waar was ik mee bezig ?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten