Terug naar 2008. Een eerste gesprek over wat er aan het gebeuren is, levert een ogenschijnlijk makkelijke oplossing op. Mijn vrouw wil dat ik meer aan de tafel ga zitten terwijl zij en de kinderen aan het eten zijn. De dagen dat ik naar school ga, eet ik niet mee. In mijn perceptie lijkt dat goed. Ik wil niemand het idee geven dat ik kan blijven, maar ik wil ze wel zien vooraleer te vertrekken. Daarom kom ik rap over en weer, sta een tijdje tegen het aanrecht geleund en vertrek weer. Het gevoel dat deze oplossing me te simpel lijkt, bekruipt me als een donkere schaduw.
Maar het is niet alleen als ik naar school ga dat ik niet mee kan eten. Ik ga nog lopen. Ik doe nog een cursus assertiviteit. We komen overeen dat het te gek zou zijn nu met de avondschool op te houden. Het is dan de laatste module, ze loopt af in april/mei. De cursus assertiviteit is 'slechts' 10 weken met 'amper' twee nachten weg van huis. De drukke periode is bijna voorbij en dan is alles opgelost, maak ik mezelf wijs. Ik duw mezelf traag, maar zeker weg van mijn gezin. Dat het lange tijd vergt om een huis te bouwen, maar dat het me één haal van een grijper kan neergehaald worden, komt niet in mij op. Mijn oogkleppen gaan toe, één voor één, meer en meer, tot ik uiteindelijk blind zal worden voor alles wat er rond me gebeurt en ik en ik alleen nog op de eerste plaats kom. Voorzichtige kritiek van mijn vrouw, een stille hint van mijn beste vriend, ik zie, noch hoor ze.
Maar het is niet alleen als ik naar school ga dat ik niet mee kan eten. Ik ga nog lopen. Ik doe nog een cursus assertiviteit. We komen overeen dat het te gek zou zijn nu met de avondschool op te houden. Het is dan de laatste module, ze loopt af in april/mei. De cursus assertiviteit is 'slechts' 10 weken met 'amper' twee nachten weg van huis. De drukke periode is bijna voorbij en dan is alles opgelost, maak ik mezelf wijs. Ik duw mezelf traag, maar zeker weg van mijn gezin. Dat het lange tijd vergt om een huis te bouwen, maar dat het me één haal van een grijper kan neergehaald worden, komt niet in mij op. Mijn oogkleppen gaan toe, één voor één, meer en meer, tot ik uiteindelijk blind zal worden voor alles wat er rond me gebeurt en ik en ik alleen nog op de eerste plaats kom. Voorzichtige kritiek van mijn vrouw, een stille hint van mijn beste vriend, ik zie, noch hoor ze.
1 opmerking:
'Er' zijn is niet hetzelfde als aanwezig zijn. Alleen al het feit dat jij ervoor koos om te blijven staan terwijl de rest zat, is veelzeggend. Zo stel je jezelf fysiek buiten een groep. En dan kan het weleens gebeuren dat je alleen achterblijft... Niet fijn om toe te geven, maar het is positief dat je inziet dat je toen oogkleppen op had. Het is een begin.
Een reactie posten