Springen we een week vooruit. Afgelopen zeven dagen heb ik een knagend gevoel van onbehagen gehad. Ik wilde het niet weten, maar het was er wel. Onderhuids, wriemelend, wroetend, snakkend naar lucht, als pus die door je huid breekt, ik stel haar dan ook de vraag wat er nu in godsnaam aan de hand is.
Eerst ontkent ze, maar ik ken haar te goed om te weten dat dat niet waar is. Dan, naar de grond starend komt het er uit: "Er zijn problemen tussen ons, maar niets om je zorgen om te maken". Ik maak me zorgen. En zet zoals altijd 5 stappen te snel vooruit. "Argh NEE, ga jij weg ? Ga jij mij verlaten ?". Het draait, het duizelt, ik word mottig. Waarop ze me verwijt niet met mij te kunnen praten omdat ik altijd van het ergste eerst uitga.
Twee jaar later zal ze weggaan en me verlaten. Hoezo, van het ergste uitgaan ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten